De verkiezingen in Amerika verliepen anders dan verwacht. Het is een angstaanjagende waarschuwing voor het verloop van onze eigen verkiezingen, aldus Stefan de Bruijn.
Het lijkt inmiddels wel zeker te zijn dat Trump heeft gewonnen. Het is niet wat ik had gehoopt, maar helaas wel wat ik had verwacht. Met krachtige YouTube video’s met “America, fuck yeah” en angst bij Clinton kiezers wordt het nieuwe tijdperk ingelast. We hebben het zelf gedaan.
Ons idee van democratie, kapitalisme en vrijheid van meningsuiting is een farce.
Trump heeft in de afgelopen maanden niets gegeven dan disrespect, sterke taal, afgunst tegen het regime en niet te vergeten: een zondebok. Ondanks de vele argumenten, heeft de bevolking daarbij massaal voor Trump gekozen. De Amerikaanse kiezers hebben gekozen. Die keuze moeten we respecteren. En ik begrijp ook die keuze.
In Nederland zie ik een soortgelijk tafereel langzaam voltrekken. Nederlanders hebben genoeg van de mooie taal van al die politici en nog maar weinig vertrouwen in de uitwerkingen daarvan. Bezuinigingen zijn ook gewoon niet eerlijk als telkens de mensen die het minste verdienen weer iets moeten inleveren. Onze politici hebben geen goed antwoord op het banentekort, dat door jarenlange automatisering is ingezet. Compensatie via de vele uitkeringen waar de grootverdieners weinig impact van zien, geven een terecht gevoel van oneerlijkheid bij de laagverdieners die vinden dat ze dit moeten betalen. En de vele goede bedoelingen om dit te compenseren, hebben als voornaamste effect dat er een enorme puinzooi is ontstaan, waar vele miljoenen euro’s per jaar worden verspild, ten gunste van rijke mensen en grote bedrijven.
Van de burger wordt daarbij niets meer of minder verwacht dan dat ze eens in de vier jaar een bolletje rood kleuren. Een paar maanden voor de verkiezing beginnen de partijen weer met propaganda voeren – in een poging om de vier jaar waarin dit spel zich heeft voltrokken te bagatelliseren en de kiezers te winnen. Alsof mensen pionnetjes zijn, die met een klein duwtje weer op het juist vakje gaan staan.
De media houdt hierbij bij hoog en laag vol dat ons land verpest is en terroristen op iedere hoek van de straat rondlopen. Op de foto’s staan mensen met een Arabisch uiterlijk en als er een naam genoemd wordt is het meestal Abu of Mohammed. Religie wordt gepresenteerd als oorzaak van geweld, terwijl het juist polariserende groepen zijn die verantwoordelijk zijn.
Zelfs ik voel inmiddels de ‘dreiging’ in mijn buik; een gevoel wat ik haat, omdat ik de feiten ken en rationeel weet dat het alleen maar een illusie is.
Het is de simpele roep om een eerlijke verdeling van welvaart, een sterkere hand tegen de enge krachten van buitenaf en om een einde aan de disfunctionerende bureaucratie, die mensen drijft naar leiders als Geert Wilders en Donald Trump. Via simpele taal, roepen ze dat ze het land weer groot gaan maken en wijzen ze een zondebok aan voor de meest zichtbare problemen.
In dit spel zijn er op de zijlijn helaas veel belangrijkere dingen gaande, die naar de achtergrond verdwijnen, omdat ze een stuk minder sexy zijn. De kloof tussen arm en rijk is nog nooit zo groot geweest. Banken en financiële instellingen laten keer op keer zien dat ze onbetrouwbaar zijn. Handelsverdragen met ISDS verschuiven de macht van overheden naar investeerders. Ons klimaat gaat in een rap tempo naar de knoppen, waardoor vele miljarden mensen zonder voedsel en drinkwater dreigen te komen zitten. Onderhoud op nucleaire wapens is wereldwijd zwaar onvoldoende, terwijl machten als Noord-Korea deze naarstig proberen te bemachtigen. Spanningen tussen Rusland, Turkije en de EU lopen op, waardoor consequenties voor de aardgasvoorziening en vluchtelingenstroom zullen volgen. Deze vluchtelingen uit Syrië zoeken een uitweg van het enorme geweld. Jongeren uit Afrika lopen daartussen massaal naar Europa, omdat ze ook in onze welvaart willen delen. In dat geheel dreigt onze EU te gaan versplinteren, terwijl we juist elkaar hard nodig hebben om deze enorme uitdagingen linksom of rechtsom het hoofd te kunnen bieden.
En ook ik vind het een groot dilemma om over een paar maanden weer te moeten gaan kiezen. Als we doen wat we deden, krijgen we wat we kregen. De VVD wil het liefst passief vanuit hun ivoren toren regeren en waar mogelijk niets veranderen. De PVV legt terecht sommige problemen bloot, maar het aanwijzen van een zondebok heeft nog nooit echte problemen opgelost. Partijen zoals de PvdA hebben laten zien dat ze kiezers zien als pionnetjes die op rood moeten staan. En de meeste linkse lijsttrekkers stralen niet bepaald een intrinsieke motivatie uit om ook echt deze dingen te gaan veranderen. Zij krijgen allemaal niet mijn stem; mijn stem gaat naar iemand die veel zinnige dingen heeft gedaan in de afgelopen 4 jaar en deze motivatie heeft bewezen. Wie dat precies gaat zijn, weet ik nog niet.
Als ik dan weer kijk naar de Amerikaanse verkiezingen, zie ik hetzelfde spel tussen Hillary Clinton die vanuit de ivoren toren niets echt wil veranderen en Donald Trump die de vinger op problemen legt en als oplossing een zondebok aanwijst. De beste keuze daarin is om te kiezen voor Barack Obama, die helaas niet op de lijst staat maar zichzelf heeft bewezen met daden. Die keuze had het Amerikaanse volk niet. Het enige dat ik nu hoop is dat Trump nu hij de mantel van de macht aan doet, er verstandig gebruik van gaat maken.
Daarmee rest me nog maar een ding: Dank je wel Barack Obama, voor de vele jaren uitmuntend leiderschap!
Geef als eerste een reactie