Minder mensen voor een beter klimaat

Een deel van het klimaatprobleem lijkt te zijn dat we met te veel mensen zijn. Als je die gedachte doordenkt, kun je de raarste ideeën krijgen als oplossingen voor het probleem. Stefan de Bruijn helpt ons om tot een betere conclusie te komen.

We zitten nu nog in de acceptatiefase en beginnen langzaam de opties te verkennen. De vele horrorverhalen over onze toekomst zijn niet deprimerend, maar realistisch. In plaats van te huilen in een hoekje, kunnen we beter goed naar die klimaatpestkop kijken, zodat we ‘m op een verstandig moment eens goed kunnen aanpakken. Zonder begrip is er geen oplossing mogelijk.

Dat verstandige moment is nu aangebroken.

“Laten we beginnen bij het begin. Er zijn en er komen te veel mensen. Bevolkingsgroei indammen is waarschijnlijk de beste manier. Het moet gewoon op houden met die primitieve voortplantingsdrang.”

Dit is een van de meest gehoorde oplossingsrichtingen in ons klimaatprobleem. En het is ook doordrenkt van idioterie.

So let’s get the facts straight.

Laten we wat minder adem gaan halen

Wie oproept om de bevolkingsgroei in te dammen, onderkent dat er een probleem is en zelfs dat mensen de oorzaak van dat probleem zijn. Eerder beschreef ik dit probleem ook in Laten we morgen het klimaatprobleem eens gaan oplossen. Dus hoe zit dat precies?

Mensen produceren CO₂ op verschillende manieren. Allereerst ademen we, wat O₂ omzet in CO₂. Daarmee zijn we directe producenten van CO₂. Daarnaast consumeren we diensten en producten waarbij ook CO₂ wordt geproduceerd.

Onze ademhaling is hierbij deel van een gesloten systeem met de natuur. De koolstof (de C in de CO₂) die we hierbij uitademen, komt uit ons voedsel. Een deel van dit voedsel wordt in ons lichaam gebonden aan zuurstof. Dit proces produceert CO₂, wat we uitademen. Planten en plankton nemen vervolgens deze O₂ op. Via het ecosysteem komt dit op een gegeven moment weer bij ons terug in de vorm van voedsel. En zo is de cyclus rond.

We noemen dit de koolstofcyclus:

Simpel uitgelegd betekent dit dat een CO₂-overschot als gevolg van ademhaling wel mogelijk is, maar in een gesloten cyclus betekent dit ook dat we een hongersnood krijgen. Het gevolg daarvan is dat we minder voedsel innemen, minder O₂ naar CO₂ omzetten en de balans weer is hersteld. In het ergste geval gaan er mensen of dieren dood om de balans te herstellen. Kortom, de ademhaling van mensen is niet een probleem – en beperken daarvan door geboortebeperking lost dus ook helemaal niets op.

Het ging mis toen we in de aarde gingen graven

Deze cyclus werd pas verstoord toen we in de aarde gingen graven naar natuurlijke grondstoffen, die niet meer hun weg terug vinden naar de aarde. Denk hierbij aan steenkool, bruinkool, aardolie en gas. Fossiele brandstoffen maken geen significant deel uit van de koolstofcyclus en zijn daardoor een aanvulling op de koolstof in de atmosfeer. Daardoor wordt de balans aan het oppervlakte van de aarde verstoord. En over de jaren ontstond zo ons klimaatprobleem.

Niet iedereen op de wereld treft hierbij evenveel blaam. Dit is heel goed te zien door te kijken naar de CO₂-emissies per capita per land:

Het zijn overduidelijk de westerse landen die hierbij de meeste CO₂ uitstoten. Enkel de Verenigde Staten zijn hierbij al verantwoordelijk voor meer CO₂ uitstoot dan alle ontwikkelingslanden bij elkaar.

Opkomende landen nemen deze fossiele trend die wij jaren hebben gevolgd van ons over, wat het probleem alleen maar erger maakt. Dit is een ongelofelijk gemiste kans: in gebieden rond de evenaar is veel meer zonne-energie beschikbaar dan hier. Sterker: deze mogelijkheid exploiteren kan niet alleen de economie dáár doen opbloeien, maar ook ons probleem oplossen.

Het plan dat hier het dichtst bij in de buurt komt, is het European HVDC Supergrid.

Bevolkingsbeperking in het extreme?

Laten we terugkeren naar het voorstel om de bevolking in te krimpen. Wil het effect hebben, dan moet afname van de hoeveelheid mensen ook nog eens snel gebeuren. We hebben niet de luxe om te wachten op een oplossing; door het vertragende effect van het klimaat móeten we dit in de komende 10 jaar realiseren.

En dat brengt me op het verschrikkelijke onderwerp van genocide. Want als we het klimaatprobleem willen oplossen door de hoeveelheid mensen snel te laten afnemen, dan hebben we geen andere keuze dan genocide plegen. Het is logisch dat daarbij de sterkste spelers op de wereld zullen overleven en de zwakste spelers het onderspit gaan delven. Om landen te noemen: de Verenigde Staten, Rusland en China zullen het wel overleven, de armere landen en niet-kernmachten wellicht niet.

Dus stel dat we dit gaan doen, wat betekent dit dan voor de emissies? Daarvoor moeten we kijken naar de totale uitstoot van CO₂ per land:

Een snelle blik laat al zien dat deze extreme maatregel nog geen 50% van het probleem oplost. In termen van klimaatsverandering betekent dit dat we 2025 oprekken tot 2035 en 2050 vanwege het vertragende effect oprekken tot 2060. Kosten: miljarden mensenlevens.

Genocide biedt dus geen enkele oplossing.

Wat dan wel?

Vrijwel al onze klimaatproblemen zijn fundamenteel terug te herleiden naar gebruik van opgegraven middelen. Wat we dus moeten doen is afkicken van fossiele producten zoals kolen, aardolie en gas. We moeten al onze grondstoffen gaan recyclen. En we moeten energie opwekken met hernieuwbare bronnen.

Dat is alles.

En het goede nieuws is: daarvoor hoeven we alleen maar geld te investeren en wat regels te veranderen, we hoeven geen mensenlevens op te offeren.

Het zijn juist dit soort grote veranderingen die in de geschiedenisboeken belanden. Zinloze massamoord hoort niet thuis in deze boeken, het begin van een cyclische economie die een nieuwe periode van welvaart inluidde wel. Onze kleinkinderen kunnen straks bestaan dankzij ons. En wij? Wij hebben het privilege om hieraan mee te mogen werken.