Een van Donald Trumps senior adviseurs heeft aanbevolen NASA’s klimaatonderzoek te stoppen omdat de wetenschap “sterk gepolitiseerd” is. De vraag is: door wie?
[Dit artikel is oorspronkelijk geschreven door John Cook (University of Queensland) en verschenen op The Conversation. Hier kun je het originele Engelstalige artikel vinden.]
Het klimaatonderzoek dat verricht is door NASA is “sterk gepolitiseerd”, aldus Robert Walker, een senior adviseur voor VS president-elect Donald Trump.
Dit heeft hem ertoe bewogen te adviseren om de geldstroom voor klimaatwetenschap bij NASA te stoppen.
Walkers bewering komt met een hoge mate van ironie. In de afgelopen decennia is klimaatwetenschap inderdaad sterk gepolitiseerd. Maar het zijn ideologische partijaanhangers, die uit hetzelfde hout gesneden zijn als Walker, die zo’n gepolariseerde situatie hebben geconstrueerd.
Geloof het of niet, klimaatverandering was een tweepartijenprobleem. In 1988 beloofde Republikein George H.W. Bush het “broeikaseffect te bestrijden met het Witte Huis-effect”.
Sinds die idealistische dagen waarin conservatieven en liberalen hand in hand voorwaarts marcheerden naar een veiligere klimaattoekomst, is het niveau van het publiek debat verslechterd.
Onderzoek onder inwoners van de VS in de afgelopen decennia laten zien dat Democraten en Republikeinen verder uit elkaar groeien in hun standpunten en overtuigingen over klimaatverandering.
Er is men, bijvoorbeeld, gevraagd naar de overeenstemming tussen wetenschappers over mondiale opwarming, en daaruit bleek dat de waargenomen consensus volgens Democraten gestaag was toegenomen in de laatste twee decennia. Dit in tegenstelling tot de waargenomen consensus volgens Republikeinen die gestagneerd is rond 50%.
Hoe komt het dat betrokkenheid bij een politieke partij zo’n stuwende kracht heeft op denkbeelden van mensen over wetenschappelijke onderwerpen?
Begin jaren negentig kwamen conservatieve denktanks plotseling tot leven met dit probleem. Dit zijn organisaties die conservatieve idealen stimuleren zoals ongereguleerde vrije markten en ingeperkte overheid.
Hun doel was het vertragen van overheidsbesluiten over vervuilende industrieën zoals fossiele brandstofbedrijven. Hun voornaamste tactiek was twijfel zaaien over klimaatwetenschap.
Gebruikmakend van een constante stroom van boeken, krantenstukken en mediaoptredens, produceerden zij een overvloed aan verkeerde voorlichting over klimaatwetenschap en wetenschappers.
De conservatieve denktanks werden ondersteund door bedrijfsgelden van de fossiele brandstofindustrie – een associatie die Naomi Oreskes poëtisch beschrijft als een “onheilige alliantie”.
In de laatste paar decennia zijn conservatieve organisaties die bedrijfsgelden ontvangen veel productiever geworden in het publiceren van polariserende verkeerde informatie in vergelijking met groepen die geen bedrijfsgelden ontvingen.
De wetenschappelijke consensus politiseren
Robert Walker bracht ook het onderwerp van consensus onder klimatologen naar voren. De wetenschappelijke consensus over menselijk veroorzaakte mondiale opwarming, is een onderwerp waar ik nogal sterk bij betrokken ben geweest in de afgelopen jaren.
In 2013 was ik lid van een team dat een verzameling van 21 jaar aan peer-reviewed klimaatartikelen analyseerde. We concludeerden van artikelen die een positie aangeven over menselijk veroorzaakte mondiale opwarming dat 97% de consensus onderschreven.
Ons 97%-consensus artikel is onophoudelijk bekritiseerd door Republikeinse senatoren, rechts georiënteerde denktanks, Republikeinse afgevaardigden en dwarsdrijverblogs die een conservatieve agenda propageren (lezers met haviksogen kunnen hier misschien een patroon ontwaren).
Dit bracht ons ertoe een vervolgartikel te publiceren dat de vele verschillende onderzoeken naar de consensus samenvatte. Een aantal peilingen en analyses concludeerden onafhankelijk van elkaar dat er ongeveer 90% tot 100% wetenschappelijke overeenstemming is over menselijk veroorzaakte mondiale opwarming, met meerdere onderzoeken die samenvielen met een consensus van 97%.
Twijfel zaaien over de wetenschappelijke consensus is een integraal onderdeel geweest van de conservatieve strategie om klimaatwetenschap te polariseren. Een heldere verwoording van deze strategie kwam van een beruchte memo die was opgesteld door Republikeinse strateeg Frank Luntz. Hij deed Republikeinen de aanbeveling het publieke debat over klimaatverandering te winnen door twijfel te zaaien over de wetenschappelijke consensus:
“Kiezers geloven dat er geen consensus is over mondiale opwarming in de wetenschappelijke gemeenschap. Zou het publiek gaan geloven dat de wetenschappelijke problemen zijn opgeklaard, dan zullen hun denkbeelden over mondiale opwarming bijgevolg veranderen. Dus is het nodig dat jullie doorgaan met het maken van het gebrek aan wetenschappelijke zekerheid tot het hoofdprobleem van het debat.”
Conservatieven hebben plichtmatig aandacht geschonken aan de door marktonderzoek gedreven aanbevelingen van Luntz. Een van de meest gangbare argumenten tegen klimaatverandering in conservatieve opiniestukken is geweest: “er is geen consensus”.
Hun vasthoudendheid heeft winst opgeleverd. Er is nog steeds een enorme kloof tussen de publieke waarneming van consensus en de werkelijke 97% consensus onder klimaatwetenschappers (hoewel nieuwe gegevens erop wijzen dat de consensuskloof kleiner wordt).
In de volgende figuur, genomen uit mijn eigen onderzoek naar de publieke waarneming van consensus, is de horizontale as een maat voor de politieke ideologie, met liberalen naar links en conservatieven naar rechts.
De curve in de grafiek maakt de polarisatie van klimaatpercepties zichtbaar. Terwijl waargenomen consensus lager is voor conservatievere groepen, is er een significante kloof tussen waargenomen consensus en de 97% realiteit, zelfs bij liberalen.
Aan deze “liberale consensuskloof” dragen twee factoren bij: een gebrek aan besef van de 97% consensus en de impact van verkeerde voorlichting.
Deze gegevens, consistent met Riley Dunlap’s polarisatiegegevens die aan het begin van dit artikel zijn vermeld, wijzen erop dat veel conservatieven denken dat de consensus ongeveer 50% is. Dit is in overeenstemming met wat Walker beweerde tegen The Guardian:
“Walker, echter, beweerde dat twijfel over de rol van menselijke activiteit in klimaatverandering “een denkbeeld is dat door de helft van de klimatologen in de wereld wordt gedeeld”.
Gegeven de hoeveelheid onderzoeken die de consensus vinden tussen 90% en 100%, waar komt dit 50% getal vandaan? Verdere aanwijzingen komen van een interview op de Canadese radio waar Walker opnieuw beweert dat slechts de helft van klimatologen het eens is dat mensen mondiale opwarming veroorzaken.
De bron voor Walkers consensusgetal lijkt de National Association of Scholars te zijn, een conservatieve groep die “multiculturalisme”, “diversiteit” en “duurzaamheid” in academies vermeldt als verontrustend. Een persbericht op de website van de groep bevat het volgende citaat:
“S. Fred Singer zei in een interview met de National Association of Scholars (NAS) dat “het aantal sceptische gekwalificeerde wetenschappers gestaag groeit; ik zou schatten dat het nu ongeveer 40% is”.”
Meerdere studies hebben de consensus onder klimatologen gemeten met diverse methoden inclusief het bestuderen van hun artikelen, kijken naar hun publieke standpunten en het eenvoudigweg vragen aan de klimatologen.
Maar Walker lijkt niet geïnteresseerd te zijn in bewijs. In plaats daarvan lijkt hij zich te baseren op een onbevestigde gissing door gepensioneerd natuurkundige S. Fred Singer.
Het is veelzeggend dat Walker conservatieve bronnen citeert in zijn inspanning om twijfel te creëren rond de wetenschappelijke consensus. Als er enig politiseren van wetenschap aan de gang is, dan blijkt het door Walker te zijn, niet door de wetenschappers.
—
Auteur van dit artikel: John Cook, Climate Communication Research Fellow, Global Change Institute, The University of Queensland. Deze tekst is vertaald door Wouter Valentin. Hij is een breed georiënteerde computerprogrammeur die een duurzame wereld wenst. Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op The Conversation. Hier kun je het originele Engelstalige artikel vinden.
Geef als eerste een reactie